Liefde in de keuken

De keuken mijn wijnrode hart
mijn heiligdom, mijn waardevolste schat
Mijn hart vervult van het vlammende vuur

van de liefde; het vuur dat mij nergens
zo warmhartig omarmt
als in de keuken

In de keuken
straalt de machtige zon
verdampt de kille nevel
bloeit het wonderlijke leven

Ik kan het niet helpen, keukenliefde doet mij dichten. Als ik diep in mijn jeugdherinneringen duik, schijnt altijd het volle zonlicht op de keuken: mijn favoriete plek in huis, het kloppende hart waar ik als klein meisje nieuwsgierig mijn moeders kookmagie bewonderde. In haar heiligdom mocht ik helpen, proeven, spelen, kreeg ik standjes … en werd ik vaak met de pollepel op mijn hebberige vingertjes getikt! In de keuken leek de tijd stil te staan, was het knus en gezellig, rook het lekker en was er tijd voor elkaar.

Mijn vriendinnen zien nog altijd eten voor zich, zodra we kwebbelen over ‘vroeger’. Samen maakten we gevulde eitjes klaar, of we werden op mijn slaapkamer verrast met verse thee en een dienblad vol belegde beschuitjes – die net zo schitterden als in een glossy ‘feel good’-magazine. Tot op de dag van vandaag weet mijn moeder met haar kookkunsten alle zintuigen te laten dansen van geluk.

Ook verjaardagen waren smulfestijnen. Verjaardagsfeestjes werden altijd thuis gevierd. In de keuken. Cadeaus uitpakken, spelletjes spelen, eten, drinken, het gebeurde allemaal in de keuken. Meest favoriet waren gourmetten en pizza bakken. Mmmm!

Maar ook vandaag is mijn moeders keuken het kloppende hart in huis. Bij ieder bezoek ren ik regelrecht de keuken in. Al groetend inspecteer ik de goedgevulde koelkast, daarna alle keukenkastjes, de kelder en elk ander plekje waar verborgen heerlijkheden liggen (zoals chocola, waarvan ik nog steeds wegsmelt; en dat mijn moeder nog steeds ‘verstopt’ in een trommel onder in de vliegenkast – maar als de buit bestaat uit chocola wint niemand van mij verstoppertje spelen!).

Terwijl de chocola begint te smelten op mijn tong, neem ik plaats aan de keukentafel. Tijd om even lekker bij te kletsen, want ondertussen heeft mijn moeder al een kopje thee voor me op tafel gezet, of een mok warme chocolademelk versierd met een slagroomrand die nog net niet overloopt, of – ook niet onprettig – een goed glas wijn. En als ik dan toch ’thuis’ ben, en wat langer blijven kan, borrelt er een niet te weerstaan verlangen in me op om snel even wat te bakken. ‘O, ga je gang!’ zegt mijn moeder altijd. Alles kan en mag zolang ik de keuken maar weer netjes achterlaat; en dat gebod zit goed tussen mijn oren – dat is er met de pollepel liefdevol ingetikt.

Tja, als kookgekke dochter van een kookgekke mama kan het niet anders of mijn eigen prinsesje begint ook al hoteldebotel te worden van kokkerellen. Met haar kleine koksmuts op en haar schattige kookschort omgeknoopt, helpt ze mama maar wat graag met sperziebonen snijden, eitjes tikken, beslag kloppen, deeg uitrollen … en tussendoor de liefde delen met talrijke handkusjes.

Kortom: zo moeder, zo dochter. Ook ik laat mijn dochter lekker haar gang gaan. En ook ik poets dus voorlopig nog de sauzen van de keukenkastjes, de beslagspetters van de keukentegels en al het zoete gekleef van de keukenvloer.

Maar ach, nergens ontspringt de liefde zo krachtig als in de keuken. Die warmhartige les leerde ik al vroeg van mijn moeder. Ik ben haar eeuwig dankbaar.

Geen categorie, K♥L ontdekt ..., Persoonlijk